Alleen al die eerste zin. Hebt u wel eens uw mond met het goddelijke elixer uit onze aardse wijngaarden gevuld?
Weet u wat het is? Zal wel waar zijn hoor, dat ene Belgische biertje is al te veel en dat kaasplankje van daar wordt je dood. Maar het is zo lekker!
Prsion de Loos net over de Belgische grens vlakbij Lille. Een half jaar was ik er op kosten van de Franse staat te gast. Nu is het verlaten en wordt het gesloopt. Jammer want heb mooie herinneringen. De ratten het slapen met 3 op een cel 23 uur per dag maar ook veel gelezen, vrienden ontmoet en koude koffie en Gitanes leren waarderen. Geld inzetten mocht niet bij het kaarten op de binnenplaats Gitanes wel. Wie handigheid kreeg in het kaartspel rookte gratis dus als roker zonder geld moest je het wel leren. Mooi filmpje van Urban explorers.
Altijd en overal bereikbaar is het nieuwe credo van de werkende mens. De grootste proleten zijn de forenzen in het OV. Vroeger ik praat nu over lang geleden toen er nog gewoon gerookt werd in de treinen en mobieltjes nog niet bestonden sprak je nog wel eens iemand in de trein. Tegenwoordig lijkt dat vrijwel onmogelijk. Vrijwel iedereen is druk in gesprek met de faceboek vrienden ver weg vaak met koptelefoontje op het hoofd.
Probeer de spits dan ook zoveel mogelijk te mijden maar gisteren kon het niet anders. Er was afgesproken iets te gaan eten met een oude vriendin in een klein plaatsje vlakbij Rotterdam. Zij kwam met de trein uit Amsterdam ik uit Leuven (Belgie).
Aangekomen op plaats van bestemming bespraken we tijdens het eten onze reis ervaringen. Ze had met zware koffer de snelle TGV Amsterdam naar Rotterdam genomen daarna verder met tram en metro. Ze was nog hevig overstuur door het lompe gedrag van haar reisgenoten. De tgv had voor koffers geen opbergplek tussen de stoelen bagage moet in het bagagerek boven. Ze heeft last van haar arm daarom vroeg ze een jongeman -type snelle zakenman keurig in pak met stopdas aktetas en Iphone 7- of die even wilde helpen de koffer daar te plaatsen. De kerel keek geirriteerd op van zijn mobieltje en sprak “u kan die koffer beter ergens anders zetten anders moet ik ‘m zeker ook weer pakken al u uitstapt?”. Wat een boer.
In Nederland reis ik als ik een kaartje koop (meestal niet vroeger 10 tallen keren bekeurd nooit betaald) altijd met de zogenaamde meereis truuk. Heb in Nederland geen kortingpas en gebruik een blauw OV chipkaart en vraag of ik met iemand mee kan reizen dat scheelt 40% in de ritprijs. Gaat al jaren goed nimmer een probleem.
De reis ging van Leuven via Brussel en Antwerpen naar Essen. Daar nam ik zonder te betalen het laatste stukje de grens over naar Roosendaal wat nog restte was de laatste etappe met de meereis truuk richting Rotterdam.
Helaas tijdens de spits rond 17 uur dus de trein sroomde vol met studenten vooral kantoorvolk en beambten allemaal druk bezig met hun mobieltjes. Moest 7 mensen aanspreken met de vraag of ik mee mocht reizen richting Rotterdam. Ze keken verstoord maakten een soort wegwerp gebaar van stoor me niet en hadden me waarschijnlijk niet eens gehoord of verstaan vanwege de koptelefoon.
De laatste die ik aansprak vond het prima en ook de Nederlandse conductrice was vriendelijk als altijd. Ok zij kennen de meereis truuk. Heb samen met de machinist tijdens de overstap in Rotterdam nog even staan roken op het perron waar dat verboden is. Roken op het perron of op cafe in Belgie kan dat gelukkig nog.
Ama est un film sans parole qui raconte une histoire que chacun peut interpréter à sa manière, selon son propre vécu, tout est suggéré, rien n’est imposé.
J’ai voulu mettre dans ce film ma plus grande douleur en ce monde. Pour qu’elle ne soit pas trop crue je l’ai enrobée de grâce. Pour qu’elle ne soit pas trop lourde je l’ai plongée dans l’eau. Je dédie ce film à toutes les femmes du monde.
Julie
Ama is a silent film. It tells a story everyone can interpret in their own way, based on their own experience. There is no imposition, only suggestions. I wanted to share my biggest pain in this life with this film. For this is not too crude, I covered it with grace. To make it not too heavy, I plunged it into the water. I dedicate this film to all the women of the world.
